Een kleine verzameling van gemarkeerde zinnen die in de afgelopen tijd zijn gelezen en waard zijn om te delen.
God heerst over de zonde van de mens
De koning gaf dus geen gehoor aan het verzoek van het volk. God had dit zo beschikt. (2 Kronieken 10:15)
Welnu, zo heeft de HEER in de mond van deze profeten van u leugens gelegd. Hij heeft het juist slecht met u voor. (2 Kronieken 18:22)
Maar Amasja luisterde niet, want God had beschikt dat Juda in handen van de vijand zou vallen omdat het zijn heil had gezocht bij de goden van Edom. (2 Kronieken 25:20)
Alle dingen zijn in en door en voor hem geschapen – zelfs onze ergste bovennatuurlijke vijanden. Uiteindelijk werden zij – niet Christus – openlijk te schande gemaakt aan het kruis (Kol. 2:15). Uiteindelijk werkt alles en iedereen mee aan de verheerlijking van onze Verlosser en aan de blijdschap van zijn volk in hem.
Uit Spectaculaire zonden, John Piper
~ Pagina 14 van dit boek bestaat slechts uit drie bijbelverzen uit 2 Kronieken, meer niet. Toen ik deze bladzijde las, voelde ik mij zo gelukkig: Mijn God is niet alleen tegen zonden, maar Hij is heerser over alles, zelfs over zonden. Als God voor ons is, wie is er tegen ons?
Op verkeerde been gezet
Second, maintain boundaries for everything: boundaries that suit the circumstance and protect your family. I have read enough books to know that the “Acknowledgements” section frequently includes a tribute to the wife and kids, who always let Dad go off to the study for the interminable time it took to produce the book. This is a reasonable thing to acknowledge, of course, but I would encourage writers not to overdo it— the disappearing that is, not the acknowledging. When an extra load develops, try to have it land on you and not on the family. If it has to get done now, then get up at five, and nobody else pays. So if you need to, get up at five, but always try to go home at five.
Uit Wordsmithy, Douglas Wilson
~ De zin This is a reasonable thing to acknowledge, of course, but I would encourage writers not to overdo it – the disappearing that is, not the acknowledging, deed mij realiseren hoe snel ik conclusies kan trekken op basis van onvolledige informatie. Wilson bedoelt dat auteurs niet moeten overdrijven in het “verdwijnen”, maar ik dacht aan overdrijven in het “hulde geven”. Nu schreef de auteur deze zin uiteraard op zo’n manier zodat ik verrast zou worden, maar dat kan dit trucje enkel uit halen omdat hij de lezers (het zijn mensen) kent. We zijn makkelijk op verkeerde been te zetten, omdat wij overmoedig zijn en te lui zijn om werkelijk na te denken voor we conclusies trekken.